Potosí en Salar De Uyuni

Na 3 uur busreis werden we afgezet aan de stadsrand van Potosí, met 4100m de hoogste stad ter wereld. We konden de stad niet in omdat er een staking aan de gang was en de stakers hadden alle invalswegen naar de stad afgesloten. Een lege stad dus, zonder auto’s en alles gesloten. We stapten richting centrum en vonden een hostel. Potosí, een mijnwerkersstad met een impressionante berg vol zilver (Cerro rico) op de achtergrond. De kleine straatjes doen denken aan een spaans stadje. Logisch omdat de spanjaarden zich hier vestigden om het zilver te bemachtigen in de koloniale tijd. De keerzijde van de medaille is echter dat er al 8 miljoen mijnwerkers het leven hebben gelaten in de berg. We zagen eerder al de documentaire “El minero del diablo” wat voor ons het mijnwerkersleven echt wel kaderde. Een zoektocht naar rijkdom, die voor de mijnwerkers vaak eindigd in de mijn zelf, of aan de gevolgen van het werk in de berg. Bon genoeg over de mijnen, in de stad zelf was het wel eens leuk om autoloos rond te wandelen  en onvervuilde lucht in te ademen! In een gesloten stad konden we verder niet veel doen dus besloten we om de volgende dag door te reizen richting Uyuni, 6 uur noordelijker aan de bekende zoutvlakte, Salar de Uyuni. Het landschap langs de route was prachtig en ze gaven onze ogen de kost! Aangekomen in Uyuni werden we direct aangesproken door een vriendelijke dame van een touroperator. Het was sowieso onze bedoeling om een 3-daagse 4x4 toer over de zoutvlaktes te doen dus we gingen mee naar het bureau en luisterden naar wat ze te zeggen had. We waren redelijk sceptisch omdat er veel slechte touroperators zijn waarbij de chauffeurs dronken zijn, dit wouden we uiteraard vermijden! We kregen een goed voorstel dus gingen we ervoor, op hoop van zegen. De volgende ochtend vertrokken we op de tour en we zagen dat het goed zat, oef! Planning voor de eerste dag, het treinkerkhof en de zoutvlakte zelf. Het treinkerkhof was wel leuk om te zien, allemaal oude stoomtreinen bij elkaar geparkeerd in een dorre omgeving, geen plaats om ´s nachts rond te hangen. De zoutvlakte zelf was super de moeite, eerst stopten we aan een oud zouthotel waar een etappe van de beroemde race Parijs-Dakart was begonnen in januari. De zoutvlakte is dan ook een ideale locatie voor een race zoals deze, jammer dat de race nu niet plaatsvond, we hadden het graag gezien! Daarna de zoutvlakte zelf een eindeloze witte vlakte blinkend onder de zon. De zoutvlakte was vroeger een groot zoutwatermeer en er waren ook enkele eilanden. Deze eilanden zijn met enorme cactussen bezaaid en van bovenaf heb je een prachtig zicht over de vlakte. Nadien reden we verder over de vlakte en namen ze nog wat leuke foto´s. Omdat er geen perspectief is op de witte vlakte kan je toffe effecten creëeren. Ten slotte reden we naar de rand van de vlakte waar we de eerste nacht doorbrachten in een zouthostel. Bakstenen gemaakt van zout, het is eens wat anders. Dag 2 bezochten we 6 meren rond de zoutvlakte, we reden met de jeep door prachtig landschap en zagen veel dieren. De meren waren vulcanisch en daardoor waren sommige warm, zwart en/of rood. ´s Avonds kwamen we aan bij een hostal op 4300m hoogte en het was er berenkoud! Het koelde af tot -20 en het was een barre nacht. Het ergste van al, opstaan om 4.30 voor zonsopgang bij de geisers. Voor we konden vertrekken moesten we eerst nog een band vervangen want die was van de stenen op de weg de dag voordien plat gegaan, miserie, miserie. Uiteindelijk toch vertrokken en de geisers en de vulcanen bleken de moeite waard. Als kers op de taart warmden we ons op in een thermale bron, zalig. Terug aangekleed vertrokken we richting de grens met Chili waar de gids ons afzette. Nieuw land, nieuw avontuur! Al zal onze passage in Chili kort zijn, want de 18de worden we in Lima verwacht om onze vrienden Paulien en Jose te ontmoeten! We kijken er naar uit!