Mango, mango, mango

Mango's, mango's en nog eens mango's. Dat vat zo ongeveer onze laatste 4 weken samen. We hebben nog nooit zo hard gewerkt en gezweet! 11 Uur per dag, 6 dagen per week. We werkten in de verpakkingsfabriek van de Balongilly family farm. Elke dag meer dan 40 graden en tot 70% vochtigheid, gelukkig leerden we al snel 6 liter water per dag drinken. Olaf moest de kratten met 400kg geplukte mango's in het begin van de wasmachine laden, waar ze dan omgekipt werden in een soort grote badkuip. Daar werden ze dan gewassen en gingen verder naar een tunnel waar ze tegen fruitvlieg bespoten werden. Van daar rolden ze verder naar een sorteertafel waar de mango's in 4 categorieën verdeeld werden. Dit moest Svenja soms doen, afwisselend met inpakken. Na de sorteertafel ging het fruit verder over de band waar ze naargelang hun grootte in grote bakken vielen. De inpakkers namen de mango's dan uit deze bakken om ze vervolgens in dozen in te pakken die op hun beurt gestickerd en op paletten gestapeld werden. In een grote koelkast wachtten ze vervolgens tot een grote "roadtrain" hen kwam oppikken voor een reis van 3000km waarna ze in de winkels belanden. De eigenaars namen ons mee met de 4x4 door de boomgaard om ons te tonen wat er gebeurt voor de mango's in de schuur belanden. Bij het plukken van mango's moet men altijd lange kledij dragen en handschoenen omdat het sap giftig is en brandwondes kan veroorzaken. Door hulp van een lange kniptang wordt de mango aan de steel losgeknipt en vervolgens tegen een zijdelingse trampoline gegooid, waarlangs de mango's in het water glijden. Deze trampoline is bevestigd op een rijdende machine die langs de bomen rijd terwijl er geplukt wordt. Zowel bovenop als beneden aan de machine staat iemand die plukt. Daarnaast staat er iemand die de steel van de mango's verwijderd en wast met een oplossing van chloorwater, om zoveel mogelijk sap van de mango's te verwijderen. Vervolgens rollen de mango's uit het water in de kratten, die wanneer ze vol zijn, van de machine verwijderd worden en door een tractor opgepikt worden. Zo belanden ze uiteindelijk in de schuur waar wij ze inpakten. Een heel uitgebreid en interessant proces, maar het was dus wel oppassen met die mango's.  Veel plukkers kregen 'mangoburns' van het sap en door het werken met de chlorineoplossing kregen er veel een allergische reactie op de huid. Ook door veel in contact zijn met mangosappen en het eten van mango's kon je een 'mangorash' krijgen, die bijna de helft van de werkers kreeg. Wij hebben het beide ook gekregen, maar gelukkig pas op het einde van het seizoen. De mangorash geeft je een uitslag op je armen en benen dat opzwelt en ontzettend jeukt, zeker met het warme weer erbij! Even geen mango's eten en een zalf met cortisone voor 7 dagen is de remedie. Tijdens het werk kregen we ook bezoek van een mini-cycloon. Ongeloofelijk harde regen en enorme wind, waarbij er verschillende bomen afbraken en uit de grond getrokken werden. Het werk werd even stil gelegd en iedereen probeerden de dozen en lege kratten in de schuur te houden. 10 Minuten later ging de storm liggen en konden we verder werken. Al bij al was het werken op de boerderij echt een unieke ervaring en het was ook leuk om op de boerderij te verblijven. We verbleven er samen met een 60-tal andere werkers in een soort containerkamers (dongas) met gemeenschappelijke douches en keuken. Een leuke anekdote van de douches; het was belangrijk om niet als eerste te gaan want dan had je het lauwe water van in de leidingen. Als tweede had je lekker fris water recht van de rivier! Het was de omgekeerde wereld, zo koud mogelijk douchen! Toch was het oppassen in de douche en toiletten, zo ging Svenja eens naar het toilet en opeens kreeg ze bezoek van een groene boomslang, dat was wel even schrikken. In de douche was er altijd wel gezelschap van enkele kikkers, wel grappig toen er zo een kleverige kikker besloot om op Svenja haar rug te springen. Ook in de schuur moest je oppassen en zeker niet als eerste binnen gaan want er was namelijk een residentiële Pyton, een wurgslang van 4m lang.  Gelukkig was deze enkel op kleine diertjes uit, zoals ratten en muizen. Op een dag vonden we zijn huid tussen de dozen, leuk souvenir. Meer dan de helft van de werkers waren inwoners van Vanuatu, een eilandengroep dicht bij Fiji. Deze mensen komen jaarlijks een paar maanden naar Australië om er geld te verdienen voor de rest van het jaar. Vaak zorgt er thuis een broer of zus voor hun kinderen terwijl ze weg zijn. Het was een plezier deze warme, positieve mensen te leren kennen. We hopen op een dag hun mooie woonplaats te gaan ontdekken en we hebben al een paar plaatsen om te gaan logeren! Naast de Vanuaten waren er nog tal van andere mensen. Buitenlandse reizigers zoals ons en Australische reizigers die al jaren rond Australië reizen en enkele vaste werkstops hebben waaronder ook de Balongilly farm. We leerden veel interessante mensen kennen. Zo was er bijvoorbeeld Jacky, een reizigster die al 8 jaar aan het rondreizen was in een omgebouwde bus. Ze gaf ons veel nuttige tips voor de rest van onze reis. Met Kathy en  Peter, een koppel uit Adelaide dat tussen 2 jobs zat en daarom hier kwam werken, gingen we  vallen uitzetten aan de rivier om lekkere rivierkreeften te vangen.  De rivier was prachtig omgeven door allerlei bloemen en tropische planten, maar ook hier moesten we voorzichtig zijn.  De rivier zal vol zoetwaterkrokodillen, die "niet gevaarlijk" zijn, maar er was een kooi uitgezet door de "rangers" van het natuurbeheer om een zoutwaterkrokodil van 4,5m lang te vangen. Heel voorzichtig gingen we de vallen 's avonds uitzetten om ze voor het werk weer in te halen.  Soms hadden we in 1 keer meer dan 1,5 kg rivierkreeftjes. Super lekker en we aten ze onder andere op de barbecue, met look en in een heerlijke mango/kokoscurry. Na 4 weken moesten we afscheid nemen en ondanks het harde werk vonden we het toch jammer om de farm en onze nieuwe vrienden achter te laten. Maar het mangoseizoen zat erop en wij hadden een lange reis voor de boeg, door het dorre, rode binnenland naar het oosten van Australie en zo langs de kust tot in Sydney. Een reis van bijna 5000km. De afscheidscadeaus bleven wel in de mango sfeer, wij gaven iedereen een bokaal mangoconfituur en kregen mango-ijs en gedroogde mango in de plaats, iedereen was origineel!  Ondertussen zijn we al halfweg richting Sydney. Door gebrek aan goed internet hebben we nog maar enkele foto's gepost. De rest volgt binnenkort, samen met het verslag van onze reis van Katherine naar Sydney. Groetjes!