Honduras

Ons verblijf in Honduras begon slecht. Omdat we met een heel klein vliegtuig van El Salvador naar Tegucigalpa vlogen was er niet genoeg plaats voor alle bagage. We hadden pech want ook een van onze rugzakken was achtergebleven. Een nachtje in Tegucigalpa dus om de volgende dag de achtergebleven bagage op te halen. We reisden al duizenden kilometers met de schraalste bussen zonder problemen, maar telkens we het vliegtuig nemen is er iets niet in orde. We hadden voordien ook al problemen gehad met Avianca en waren super ontevreden over hun manier van werken. Ze konden niets voor ons doen maar we mochten wel de noodzakelijke dingen, zoals tandenborstel, douchegel, etc. gaan halen tot een maximum bedrag van $80. We maakten er onze missie van om in de winkel exact voor $80 te kopen om Avianca toch enigszins terug te pakken. We kochten meer dan "noodzakelijk" en hadden toch nog een leuke avond. Toen ze ons de volgende dag vroegen of die dingen effectief in onze bagage zaten, zeiden we vastberaden ja, en zo verlieten de luchthaven met opgeheven hoofd en een grote smile op ons gezicht. Als we elkaar op dat moment hadden aangekeken waren we waarschijnlijk in lachen uitgebarsten! De volgende dag vertrokken we naar een rustig cowboy stadje, Gracias a Dios. We bezochten er een burcht uit de koloniale tijd en 2 museums en maakten een daguitstap naar het nationaal park aan de voet van Honduras' hoogste berg. De natuur was weer helemaal anders dan in Costa Rica. Grote naald- en loofwouden strekken zich uit over het bergachtig landschap, super mooi! Verder genoten we van de rust en de schoonheid van het stadje. Als kers op de taart brachten we de avond door in heerlijke warmwaterbronnen! Na 3 dagen trokken we verder richting Copán Ruinas, waar grote ruïnes zijn van de Maya's. Na een rit door de bergen kwamen we aan in de gezellige nederzetting. We vonden een leuk hotelletje en gingen heerlijk eten in de lokale comedor. De volgende dag bezochten we dan de eigenlijke ruïnes. En of het de moeite was! Een enorm complex van tempels, woon- en leefgebieden. Een grasvlakte vol beeltenissen van belangrijke personen. En een ondergronds tunnelcomplex. Deze plaats zou je het Machu Picchu van Honduras kunnen noemen, met het verschil dat Machu Picchu al verder ontgonnen en opgekuist is. Moest Honduras even toeristisch zijn als Peru zouden hier dagelijks duizenden mensen komen, tot op heden zijn dat er slechts enkele tientallen of honderdtallen in het hoogseizoen.  We noemen het graag een van de hoogtepunten van onze reis en raden iedereen aan er naartoe te gaan, als je in de buurt bent. Daarna zochten we terug de Caraïben op en we namen een bus naar La Ceiba waar we de boot naar de Bay Islands namen, meebepaald naar Utila. We gingen normaal maar 2 nachten blijven, maar ondervonden een van de leugens van Utila aan de lijven; "I'm leaving tomorrow", "No you're not"! De aantrekkingskracht van een Caraïbisch eiland is te groot om er al zo snel te vertrekken. Het leven is er zo chill, de mensen zo speciaal, en de omgeving zo prachtig! Ook het eten is er super lekker, met baleadas, een soort maistortillas gevuld met gemalen bonen, kaas, ei, advocado en kip of vlees. We maakten ook een boottocht naar het onbewoond eiland Water Cay, waar we een namiddagje gingen zonnen en snorkelen. 2 Weken, 2 duikcursussen, nieuwe vrienden en een serieuze oorontsteking later waren we er nog steeds! Het duiken was een zalige ervaring. We zagen onder andere, haaien, roggen, morenen en vele andere tropische vissen. We beleefden er een super tijd, op Svenja's oorontsteking na. Gelukkig was de medische hulp goed en werd ze langzaam maar zeker beter. Ondertussen zijn we na 2 dagen reizen aangekomen in Granada, Nicaragua, waar Svenja 3 jaar geleden vrijwilligerswerk deed. We gaan de organisatie een bezoekje brengen en genieten ondertussen van de prachtige koloniale stad. Onze toch naar hier was een heel avontuur, waarover we jullie meer zullen vertellen in het volgend reisverhaal! Benieuwd wat ons hier nog allemaal te wachten staat!