Matagalpa, La Corona

Aangekomen in Leon bleken de toeristische activiteiten erg duur, daarom besloten we de volgende dag al verder te reizen. We wouden na de steden wat natuur dus besloten een familie te bezoeken waar Svenja 3 jaar geleden ook al verbleef, en had beloofd eens terug te keren. We reisden richting Matagalpa om van daar naar een nabijgelegen community in de bergen te gaan. We hadden geen contactgegevens dus we vertrokken in de hoop dat we de familie konden terugvinden en er konden verblijven. We vonden het huis terug maar de ouders bleken niet thuis te zijn. Een van de neven bracht ons door de verschillende plantages naar de kerk. Deze keer konden we de mis niet ontlopen, maar het bleek aangenamer dan verwacht. De adventistische kerk verschilt veel van de katholieke, die wij kennen. Het is er helemaal niet zo saai, er wordt veel gezongen en er komen verschillende thema’s aanbod. Bovendien is er niet altijd een vaste pastoor, maar krijgt iedereen die wil het woord. De ervaring viel dus al bij al nog mee en daarna volgde een hartverwarmend weerzien met de moeder van de familie. Het bleek geen probleem bij hen te verblijven, integendeel, ze waren heel blij en vereerd dat Svenja voor hen was teruggekeerd. Toen we terug aan hun huis kwamen was ons bed al opgemaakt en er stond ons al een lekkere maaltijd te wachten. ´s Avonds zagen we ook Don Alfredo, vader van de familie en eigenaar van de Finca, terug. Ook met hem was het weerzien en de kennismaking erg hartelijk. De gewoonte in de fincas is om vroeg te gaan slapen en vroeg op te staan. We zetten dus onze wekker om 6.30u om niet als luie toeristen over te komen! De familie bleek echter al een uur en half wakker en in die tijd was er al veel gebeurd. Er waren verse producten van de verschillende plantages gehaald, en er stond een heerlijk ontbijt op ons te wachten. Na het ontbijt kregen we een rondleiding door de finca, waar onder andere; koffie, bananen, rietsuiker, cacao, bonen, rijst tomaten en enkele andere inheemse groenten en vruchten worden verbouwd. Toen we terugkwamen stond er ons een lekkere verassing te wachten; chocobanana! Diepgevroren bananen in een jasje van chocolade, echt super lekker! De moeder verkocht deze bij wijze van bijverdienste voor een schamale 3 cordobas, of 10 eurocent. We aten er tijdens ons verblijf elke dag 2! Op culinair vlak werden we in de watten gelegd, we kregen elke dag 3 warme maaltijden met producten recht van het veld. Vaak simpel, maar echt lekker en gevarieerd! We speelden veel met de kinderen van de 3 families die op de finca woonden en beleefden een prachtige tijd. We bezochten onder andere een waterval en gingen op zaterdag nog eens mee naar de kerk. We leerden veel bij over het process van koffie en over het leven op de campo. De familie is bijna volledig zelf-voorzien en wat ze zelf niet hebben ruilen ze vaak met andere. Onze en ook hun impressie is dat het leven hierdoor beter is op de campo dan in de stad. Hoewel families als die van Alfredo en Elsa geen slecht leven hebben, kunnen ze zich niet veel extra’s veroorloven. Niet ongeloofwaardig als je weet dat zij de koffie, die wij kopen aan 20 euro per kilo, verkopen aan een prijs tussen 30 en 60 eurocent per kilo. Veel werk dus voor een kleine opbrengst. Wij wouden hen graag bedanken voor de hartelijke ontvangst en kochten lekkere steak voor de hele familie, iets wat ze niet vaak eten omdat het voor hen erg duur is. We hadden een leuke avond bij kaarslicht omdat door de regen de elektriciteit was uitgevallen. Ondanks de soms moeilijke omstandigheden zijn deze mensen oprecht gelukkig en enorm inspirerend. De community leeft in een hecht verband en ze zijn er voor elkaar wanneer nodig. Dit ondervonden we zelf wanneer er op de 2de dag van ons verblijf een sterfgeval plaatsvond bij de overburen. De traditie is om de overledene 24u te vergezellen tot aan zijn begrafenis. Bijna de hele community kwam naar het huis van de familie en velen van hen bleven er de hele nacht tot ze ´s ochtends vroeg samen naar het kerkhof gingen. Het was ontroerend te zien hoe sterk de band tussen de mensen hier nog is. Katholiek, evangelistisch of adventistisch, het maakt allemaal niet uit, iedereen was samen om de familie te steunen. We waren oprecht geraakt door deze samenhoorigheid en verdraagzaamheid tussen de verschillende geloofsovertuigingen. Na 6 prachtige dagen, waarin ook wij een sterke band creëerden met de familie viel het afscheid zwaar. We roosterden nog samen onze eigen koffie, die we als aandenken konden meenemen. Ze stonden er op samen te bidden voor een goede en behouden reis. We deden dit natuurlijk met veel plezier en we hopen hier binnen enkele jaren zeker nog eens terug te keren. Nadien vertrokken we richting onze laatste bestemming in Nicaragua, Corn Island.