Sucre deel 2

We zijn inmiddels aan onze laatste week in Sucre begonnen en dus ook aan onze laatste week mobiele school. Het is een super verrijkende ervaring geweest, eentje om nooit meer te vergeten. In de 8 barrio’s kregen we verschillende ervaringen en situaties voorgeschoteld. Een drukke markt, een busstation, een kruispunt waar kinderen auto’s wassen of een afgelegen barrio. Stuk voor stuk geen simpele locaties voor de kinderen om op te groeien, noch voor ons om ze iets bij te brengen. Na 5 weken bij de mobiele school beginnen de kinderen ons echt te kennen en wij hen. Hierdoor is de ervaring nog intenser en kunnen we meer inspelen op het verhaal van het kind zelf. De kinderen doen verschillende soorten werk, helpen in het huishouden en zorgen al te vaak voor hun kleine broers of zussen. Ze zijn dan ook erg blij met even wat tijd voor zichzelf om te spelen, te leren en zich te ontwikkelen. Door hun situatie beter te kennen kunnen we ons ook beter inleven in hun wereld en begrijpen we ook beter wanneer ze stout of lastig zijn. Want het is lang niet allemaal rozengeur en manenschijn. Deze kinderen hebben een hard leven en vele van hen gaan een sombere toekomst tegemoed, een harde maar ware realiteit. Het is de hoop om enkele kinderen een betere toekomst te geven, wat ons en de andere medewerkers van de school drijft. De wetenschap dat al enkele kinderen van de mobiele school ondertussen universitaire studies achter de rug hebben helpt hier zeker en vast bij. We moeten zeggen dat de mobiele school goed werk levert en we zijn ontzettend blij met onze keuze hieraan bij te dragen. De mensen die er werken hebben het grootste hart en zijn een geweldige steun voor de kinderen die naast educatie ook vaak liefde tekort komen. Als we kritisch zijn moeten we wel opmerken dat een gebrek aan discipline, stiptheid en organisatie de school een beetje in zijn mogenlijkheden afremdt. Er wordt vaak tijd verloren, afspraken zijn onduidelijk en de tools van de mobiele school lijken te weinig gebruikt te worden. Het is natuurlijk Europa niet en dat kunnen/mogen we ook niet verwachten. Toch denken we dat een beetje coaching en sturing van de moederorganisatie in België de school naar een hoger niveau kan tillen. In Sucre zelf beleefden we nog een geweldige tijd! We maakten veel vrienden, hadden zalige avonden en goed gevulde dagen. We bezochten onder andere nog de artisanale markt in Tarabuco, op een uurtje en half met de bus, echt de moeite. We vierden ook Aymara nieuwjaar door op het hoogste plein van de stad de ganse nacht te feesten onder begeleiding van traditionele muziekgroepen. Er werden offers gemaakt en we wachtten allemaal tot de zon op kwam om het langer worden van de dagen te vieren. Echt een super ervaring! We vierden ook de koudste nacht van het jaar met perros callientes (hotdogs) en het traditioneel intreden van eerstejaars in de universiteit. Kortom, van feesten kunnen ze hier iets in Sucre! Verder hadden we gewoon een leuke tijd bij onze Boliviaanse familie en de andere bewoners van het huis. Onze laatste week eindigen we vrijdag met een circusoptreden ten voordele van de publieke en mobiele school van het IPTK, benieuwd wat dat zal geven! Maandag vertrekken we dan met een bus die over een oud treinspoor rijdt naar Tupize om van daaruit de zoutvlaktes van Salar de Uyuni te verkennen.